Kapela z Bukowiny Tatrzańskiej

Eugeniusz Wilczek był prawdziwym artystą skrzypiec i muzyki podhalańskiej. Kiedy zastanawiam się nad tym, co jego muzykę wyróżniało, pierwsze co przychodzi mi na myśl, to styl gry. Styl odziedziczony po nauczycielce Bronisławie Koniecznej-Dziadońce i wzbogacony własnymi umiejętnościami i pasją. Ta pasja jest dostrzegalna w każdej nucie góralskiej, ozdabianej w jemu tylko właściwy sposób i napełnianej energią, jeśli jest taneczna, lub przestrzenią jeśli wierchowa, wolna.

Bartek Koszarek, etnograf i skrzypek, organizator życia i festiwali na Bukowinie Tatrzańskiej, tak go wspominał w radiowej audycji  poświęconej Wilczkowi po jego śmierci w 2015 roku: „To był mistrz, którego warto było naśladować, choć on sam mówił, żeby tego nie robić, bo każdy muzykant musi znaleźć własny styl. Wilczek był bardzo związany z naturą, za młodu pasał owce w Tatrach i Bieszczadach, czuł i oddawał w muzyce wiatr halny, a nawet szarotki. Ja byłem jego uczniem, niejedynym”.

Ja jednak w jego muzyce nie mogłam usłyszeć tamtego stylu, „dziadońcynego”, prostego, bez wielu ozdobników. Miałam okazję nagrywać dwukrotnie kapelę z Eugeniuszem Wilczkiem jako skrzypkiem prymistą  i zawsze to była muzyka o ozdobnej linii melodycznej, grana powoli, z namysłem, bardziej do „posłuchu” niż do tańca. Raczej słyszałam w jego muzyce żyjących nieopodal w Czarnej Górze i na Spiszu Romów, jednak był to w sumie własny styl Wilczka. Podczas tych dwóch nagrań – jedno miało miejsce w Kazimierzu w 1985 roku, kiedy dostał tam główną nagrodę Basztę, a drugie w Bukowinie Tatrzańskiej w 1993 roku – był tak samo skupiony na muzyce, małomówny. Towarzyszyli mu młodsi o pokolenie muzycy, górale i uczniowie. Rozumieli się bez słów, czasem niezapowiedzianie zaczynali śpiewać razem, albo pojedynczo, ale zawsze grali i śpiewali przede wszystkim dla siebie.

Fotografie archiwalne: Archiwum Muzyki Wiejskiej