Kapela Dziadoszów

Trudno było nie zapamiętać tej szczególnej muzykanckiej pary!  Piotr Dziadosz, już wtedy zgarbiony, z pogodnym wyrazem twarzy, a nawet malującym się na niej szczęściem i skrzypcami w ręku, żona Felicja uważnie go obserwująca i słuchająca jego muzyki. Była jego muzykantką, towarzyszką, przewodnikiem, opiekunką i pierwszą słuchaczką. Towarzyszyła mu od lat, bo pobrali się wcześnie i razem dzielili dolę muzykancko-chłopską, niezbyt zasobną, ale pełną muzyki.

„Zacząłem grać na skrzypcach od dziesięciu lat. Kazałem sobie kupić skrzypce, ale nie umiałem ani nastroić ani nic. Sąsiad niedaleko grywał na skrzypcach, przychodził, nastroił, pograł i ja bardzo to lubiłem i koniecznie chciałem nauczyć się grać. Pomalu, pomalu i jak miałem 15 lat to chodziłem z kolędnikami po kolędzie”. Kiedy nagrywałam tę rozmowę z Piotrem Dziadoszem, miał 80 lat, ale ręce sprawne i słuch znakomity. Tylko oczy…  „Brat był starszy cztery lata, to jemu kupili te skrzypce, ale on nie chciał grać. Ja powiedziałem, że będę się uczył. Uczyłem się jeno ze słuchu, jak gdzie grali, to ja chodziłem i łapałem te melodie, śpiewałem sobie i z tego grałem. Gdzie jakie wesele było, to ja chodziłem. Nie byłem duży, 15 lat. Grałem wszystko co dawno było: polki, oberki i walce. I marsze weselne.”

I tak grał przez wiele lat, prowadząc też gospodarstwo, zajmując się stolarką i prawie każdą  pracą, która wpadała w ręce. Ręce stworzone do muzyki. Był nieszczęśliwy, kiedy zły los i utrata wzroku w czasie wojny kazały mu przerwać grę na weselach. Dobrze, że choć pod koniec życia mógł cieszyć się swoją muzyką…