Stefania Gadzińska

Miała wspaniały dźwięczny głos, którym mogła przebijać ściany i konkurować z dzwonami kościelnymi. Śpiewała od dziecka, w domu, z rodziną, przy „piórniach”, na weselach, na pastwisku, gdzie w dzieciństwie „goniła za krowami”, przy pasących się swobodnie gęsiach. Równie swobodnie brzmiał jej śpiew już poza pastwiskiem. Niewysoka, szczupła, o pogodnej twarzy, niezwykle skromna. Stefania Gadzińska swym głosem i pieśniami robiła ogromne wrażenie. Taką ją pamiętam z festiwalowej, kazimierskiej sceny.

Jest rok 1975, jej oczy wzniesione ku górze Trzech Krzyży, pogoda nie najpiękniejsza, a ona śpiewa „Gnij się, nie łam się, ej kalinowy moście”, piękną starą weselną pieśń, której symbolika sięga zapewne czasów średniowiecza. Tak wtedy odebrałam tę pieśń, jako most łączący wieki, kreślony głosem śpiewaczki ze Zdziłowic. Jednak sławę Gadzińska „zdobyła” – choć szczególnego rodzaju – już po śmierci. Jej nagranie zostało użyte przez Grzegorza Ciechowskiego na jego autorskiej płycie „Oj dadana” (1996) inspirowanej muzyką ludową. Głos jej przebija się przez elektroniczne instrumenty, na które nałożył go Grzegorz z Ciechowa: „ A gdzież moje kare konie, a gdzież moje lejce, w Zdziłowicach zakochanie, w Kazimierzu serce…“  Czy byłaby z tej sławy zadowolona, nie dowiemy się nigdy.

Fotografie: Archiwum Muzyki Wiejskiej