Franciszek Mrowiec

Zawsze grał na dudach żywieckich. Kiedy opowiadał o swoim muzykanckim życiu, mówił, że tych koncertów, wesel, spotkań, występów estradowych było tak wiele, że trudno nawet pamiętać, co i gdzie było. To możliwe, bo przecież dudy żywieckie, instrument odradzający się dzisiaj, były w latach powojennych instrumentem rzadko spotykanym. Podobnie jak dudziarze, których w Beskidzie Żywieckim było tylko kilku. Franciszek Mrowiec należał do wybitnych. Miałam okazję przekonać się o tym podczas nagrań radiowych. Poproszony o grę solo (Polskie Radio miało wówczas jeszcze dość ubogie archiwum muzyki tradycyjnej) grał chętnie i dużo. Zwłaszcza pięknie brzmiały w jego wykonaniu melodie polne, czy grał je sam, czy ze skrzypkiem Stanisławem Hulbójem. Podczas jednego z nagrań taki popis, pieśni i melodii polnych, dał wraz z Władysławem Kępką, śpiewakiem z nieodległej od Krzyżówek Jeleśni. Grał zawsze skupiony, twarz orla, na głowie kapelusz kłobuk z czarnego filcu o szerokim rondzie właściwy góralom Żywiecczyzny.